Türk adına çeşitli kaynak ve araştırmalarda türlü manalar verilmiştir.
İran kaynaklarında Türk sözü “Güzel İnsan” karşılığında kullanılırken, XI. yy’da “Kaşgarlı Mahmut” “Gençlik, kuvvet, kudret ve olgunluk çağı” demek olduğunu belirtmiştir.
XIX. asırda “A.Wambery”nin fikrine göre ise Türk kelimesi “TÜREMEK”ten gelmektedir. “Ziya Gökalp” bunu “TÜRELİ” yani kanun ve nizam sahibi olarak açıklamıştır.
Türk sözünün isim olarak “GÜÇ-KUVVET” manasında olduğu kabul edilmektedir. Tarihçiler ise Türk kelimesinin “Güçlü-Kuvvetli” anlamına geldiğini kabul etmektedirler.
Ayrıca Türk kelimesinin cins isim olarak “ALTAYLI” (Ceyhun ötesi Turanlı) kavimlerini ifade etmek üzere 420 yıllarına ait bir Pers metninde, daha sonradan 515 hadiseleri dolayısıyla “Türk-Hun” (Kudret-li-Hun) tabirleri de geçtiği bilinmektedir.
Türk kelimesinin yazılı olarak kullanılması ilk defa MÖ.1328 yılında Çin tarihlerinde “Tu-Kiu” şeklinde görülmektedir.
Türk adının tarih sahnesine çıkışı MS VI. yy’da kurulan “Kök-Türk Devleti” ile olmuştur. Bundan dolayı Türk kelimesini Türk Devleti’nde ilk defa resmi olarak kullanan siyasi teşekkülün Kök-Türk imparatorluğu olduğu bilinmektedir.
Türk Yurdu anlamında Türkiye adı ise ilk defa Bizans kaynaklarında Orta Asya için kullanılmıştır.
